مقایسه سه روش هپارینه کردن ست همودیالیز بر وضعیت انعقادی و کفایت دیالیز دربیماران تحت درمان با همودیالیز ۱۳۹۲

مقدمه: امروزه جهت ضدانعقادسازی ست همودیالیز از هپارین به روش های مختلف استفاده می شود. هرکدام از این روش ها با عوارض جانبی مثل تشکیل لخته و کاهش کفایت، در میزان مرگ و میر تأثیر می گذارند. این مطالعه به منظور مقایسه تأثیر 3 روش هپارینه کردن ست دیالیز بر وضعیت انعقادی و کفایت دیالیز انجام شد. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 25 بیمار همودیالیزی با ptt نرمال به طور تصادفی تحت 3 روش هپارینه شدند. در روش اول ست دیالیز پس از پرایم با u5000 هپارین , در دو نوبت با 200 سی سی نرمال سالین شستشو شد. در روش دومu 2000 به طور بلوس و u/h1000 نیز تا ابتدای ساعت چهارم انفوزیون شد. در روش سوم u2500 ابتدا و u2500 دو ساعت بعد تزریق شد. ارزیابی لخته با مشاهده صافی و بررسی کفایت دیالیز با فرمول های urr، kt/v صورت گرفت. داده ها با نرم افزار spss و آزمون های ویلکاکسان و مک نمار تحلیل گردید. نتایج: میزان بروز لخته در روش اول به طور معنی داری بیش از روش دوم و سوم  و در روش سوم به طور معنی داری بیش از روش دوم بود. میزان ptt در محدوده استاندارد، در روش اول به طور معنی داری بیش از روش دوم بود . کفایت دیالیز در روش دوم به طور معنی داری بیشتر از روش اول بود . نتیجه گیری: روش دوم هپارینیزاسیون ست همودیالیز، با احتمال تشکیل لخته کمتری همراه است و با توجه به کفایت مطلوب تر دیالیز در این روش، به عنوان ایمن ترین روش توصیه می شود.